Ihr Suchbegriff
Mein Bekannde, de Kall, und der 23. Psalm
Bildquelle Pixabay

Mein Bekannde, de Kall, und der 23. Psalm

Ein Beitrag von Helwig Wegner-Nord, Evangelischer Pfarrer, Frankfurt

Mein Bekannde, der Kall, hat bei nem Ausfluch in die Rhön en Hirde mit saane Schafe gesehn. Des war erschendwie en Bild wie aus vergangene Zeide. Die Schäfscher uf de Wies, zwaa Hunde, die als um se rum gemacht habbe, un der Schäfer mit saam Hirdestab un em mords Schlapphut uffem Kobb..

Un wie de Kall da so nach dene Schafe guckt, is em der alde Psalm eingefalle, wos heißt: der Herr is maan Hirde! Ja, grad so kann mer sisch des vorstelle. Un grad so isses ja aach immer wider gemalt worn: Jesus als Schäfer, maastens noch mit aans von dene klaane Lämmer uffem Arm. Dem Kall saa Oma hat son Meder-großes Bild in ihrm Schlafzimmer hänge gehabt. Wo des jetzt wohl hinkomme is?

Wie der Kall da so guckt un seine Gedanke nachhängt, da is ihm ufgefalle, dess der Schäfer net vorneweg gelaafe is, sonnern hinnerher. Langsam hat sisch die ganz Herde weider bewescht. Hier ma uf de Stell gebliebe un was gefresse, dann gemähschlisch weider gezoche. Die zwa Hunde ma rechts, ma links, aber der Schäfer immer hinne dran.

Im Grund, denkt sisch mein Bekannde, im Grund lässt der Schäfer die grad mache, was se wolle!? Lässt se ihrn Wesch selber finne. Nur wann aans neber naus will, Rischdung Bundesstraß, da peift er ma korz un schon is der Hund da un scheuschts zurück.

Wie war des? Der Herr is maan Hirde!? Is des vielleischt aach so gemaant, dess Gott net vorneweg zieht un zeischt wos lang geht, un wie schnell mer laafe soll? Sonnern die Schäfscher, also uns, ma mache lässt un laafe lässt un bloß von hinne ufffbasst? Wanns ema nödisch sein sollde, dann schickt er saan Hund vorbei – oder vielleischd sacht mer besser: en Engel –, wo eim zeischt, was grad verkehrt läuft.

Mein Bekannde, de Kall, hat des sei Lebdaach annersder gesehe. Er hat gedacht, wann mer sisch dadruff aalässt, dess die Mensche die Schaaf un Gott der Schäfer is, dess mer dann unner dem allmäschtische Oberschäfer selber net mer viel ze melde hätt.

Ja denkste. Am End isses viel mehr so wie bei dem Schäfer in de Rhön. So wie der waaß, was sei Schafe könne un wo mer e bissi achtgebe muss, grad so könnt sisch doch aach Gott als Hirde verstehn. Un dann waaß er aach, wann er aans ema e bissi traache muss.

Als de Kall heimkomme is, hat er als ersdes ma uffem Dachbode geguckt, ob des Bild von saaner Oma ihrm Schlazimmer noch erschendwo rumsteht. Des mit Jesus un dem Schäfsche. Uffgehängt hätt er sischs net gleich. Aber ma in Ruh aagucke, des würd er jetz zu gern.
 

Weitere ThemenDas könnte Sie auch interessieren