Dem Karl sein Johannistag
Mein Bekannde, de Karl, hat sisch neulisch mit seim Gaddenachbar reschelrescht aagelescht. Un zwar gings grad um den heudische Daach. Der 24. Juni is fern Karl der Daach, wo mer sisch an Johannes den Täufer erinnere duht. Warum? Ei weil des dem Johannes sein Gebordsdaach is. Darum sacht mer ja aach dezu: Johannisdaach.
Vielleischd muss mer dezu saache, dess der Edgar en aale Querkobb is. Immer waaß ders noch besser, als hadder noch en Widderwort. Der Edgar hat sein Gadde grad neber dem Karl seim. Da stehe se also neulisch beienanner am Gaddezaun, jeder uff sei Seit, un babbele e bissi von allem un nix Besonnerem.
Un dann sachd mein Bekannde: „Mer könnde eischendlisch dies Jahr ema wieder so e rischdisch schön Johannisfeuer mache. Was hältst devon?“
„En was?“ frachd da der Edgar zerück. „Was fern Feuer?“
„Ein Jo-han-nis-feuer“, sacht de Karl. „Am Freidaach is doch Johannesdaach. Un da hammer frieher immer e schee groß Feuer gemacht in de Nacht.“
Da maant de Edgar, des mit dem Feuer, des würd er aach kenne, des hätt aber nix mit dem Täufer ze tun, sondern mit der Sommersonnewend. De Karl solld ma net immer alles christlisch überhöhe. Am einunzwanzischste Juni wär die körzest Nacht un de längste Daach im Jahr. Un da hädde schon die alde Germane immer e groß Feuer gemacht. Un ihm – sacht der Edgar – ihm wärs rescht, wann se e Feuer mache däte, er hätt noch e Meng alte Äst rumlieje, die müsste sowieso ema weg.
Mein Bekannde hat uf den Seidehieb mit dem „überhöhe“ net weiter reagiert. Er kennt ja den Edgar. Also is er ruisch gebliebe. Ganz ruisch. Un er erklärt dem Edgar, dess Jesus doch, na wann? – genau: am 24. Dezember geborn is. „Un weil der klaane Johannes grad e halb Jahr früher geborn is, muss des also am 24. Juni gewese sein. Des mit dene sechs Monat steht übrigens in de Bibel.“ Saacht de Karl.
„Aber könnt des net sein“, fraacht der Edgar nach, „dess mer die beide Gebordsdaache grad so geleescht had, um die Sommer- un Windersonnewendfeiern, dies vorher schon gebbe hat, sozusaache einzufange un ihne e christlisch Bedeutung ze gebbe?“
„Un,“ fraacht de Karl, „un wanns so wär?! Wär des so schlimm? Des is mir doch allema lieber, als mit dene alde un neue Nazis die germanisch Sonnewend ze feiern. Selbst, wanns net stimme solld mit dem genaue Daach: bevor isch neuheidnisch ums Feuer danz, um gut Wetter bitt un Dämone vertreib, bevor isch des tu, da feier isch doch lieber dem guude alde Johannes sein Gebordsdaach! – un weißt de was: du derfst deine aale Stöck auch bei mir mit drufschmeiße.“