Mein Bekannde, de Kall, lobt die alte Fastenregel: einmal die Woche kein Fleisch!
Mein Bekannde, de Kall, häld sisch in Sache Politik eher zurück, als dess er zu allem un jedem sei Meinung saache müsst. Schließlisch werd von annere Leud ja schon genuch gebabbelt. Jetz zum Beispiel, zehn Daach vor de Wahle. Aber gesdern Aamd am Stammdisch. Da musst er sisch dann doch ema zu Wort melde. Da gings um den sogenannde Vedschi-Day. Also den merkwürdische Vorschlaach von dene Grüne, dess donnersdaachs kaan Fleisch mer gesse wern solld. Zumindst in de Kantine. Des is ja werklisch en Eins–A–Stammdisch-Thema. Da wurd vielleischd dorschenanner geschriee! „Des is ja wohl des allerletzte!“ „Grie Dikdadur mit grie Soß!“ „Des sin ja Zuständ wie in… in Schina?!?“
Un de Edgar, so en aasch dicke Kumbel vom Karl, der sisch grad sei zwaat Ribbsche bestellt hat, sacht: Des tät er rein gesundheidlisch net aushalde, wann er net sei Stück Flaasch ufm Deller hätt! Wenischdens e Schnibbelsche Worscht! Wie gesacht. Da hats meim Bekannde gereischt. Un er sacht, schon mitere e bissi lauder Stimm: „Wisst Ihr was? Ihr habt doch kaa Ahnung! Ihr schwätzt e Zeusch zesamme, dess mers net glaube solld. Wie war des dann frieher bei Eusch dehaam? Sache mer ma: in de fuffzischer und seschzischer Jahrn? Da hat doch von Euch hier kaaner jeden Daach Flaasch krieht?! Oder?! Da hats ema Kartoffelpuffer mit Äbbelbrei gebbe. Oder aach Spinat mit Spiescheleier. Un aach ma Milschreis mit Zucker un Zimt. Un? Seid ihr da verhungert von? Oder ma genauer: hat da de Dokter Euer Mudder in die Abbedeeg geschickt, dess se Pille hold mit Eiwaaß oder Eise oder erschend aans von dene Vidamine XYZ?“
Da warn die annere Knodderdibbe ersdema still. Un da had de Kall aafach weidergemacht: „Wisst ihr eischendlisch, was des wahnsinnische Flaaschfresse all ausmacht? Fers Klima. Un fer die Tiern. Un aach fer dei ‚Diabetes Mellitus Typ zwo‘, mein Lieber!“ saacht er zu seim Nachbarn, dem dicke Edgar. „Ja, da guckste, hä?! –– Un noch was: des mit dem Vedschi-Day, des habbe ja garnet die Grüne erfunne. Eima die Woch werd im christlische Abendland seit eh un je uff Flaasch verzischt. Un zwar am Freidaach. Des sollded Ihr eischendlisch noch wisse.“
Da fraacht de Edgar, mit volle Backe: „Du maanst, dess die Vedschies wieder einführn, was selbst bei de Katholike net mehr rischdisch ernst genomme werd?“ „Genau so isses!“ saacht der Kall. „Mir persönlisch is des ja völlisch worscht, was am Donnersdaach in de Kantin uffen Tisch kommt. Von mir aus e halb Sau oder bloß e Brotknärtsje mit Kraanewasser. Aber dess mer ma widder aafängt drüber nachzedenke, was uns gut tut un was uns krank macht – un zwar als Aanzelne un iwwerhaupt –, des is längst fällisch! Vielleischd solld mer aafach un ohne groß Gedöhns wieder zerück kehrn zu der schee alde christlische Tradition: aama die Woch kaan Flaasch.“