hr1 ZUSPRUCH
hr1

Eine Sendung von

Evangelischer Pfarrer, Frankfurt

Mein Bekannde, de Kall, is fer die Wiedereinführung des Bußdaachs

Mein Bekannde, de Kall, is fer die Wiedereinführung des Bußdaachs

Mein Bekannde, de Kall, war schon immer Hesse. War Hesse. Is Hesse. Bleibt Hesse. Mit Leib un Seel, is doch klar. Aber jed Jahr im November, da is er doch als e bissi am Schwanke, obs net besser wär, en Sachs ze sein. In Leipzisch oder in Dresde ze lebe. Weil da, in Sachse, da werd (grad heut übrischens!) als einzischem Bundesland noch der Buß- und Bet-Daach rischtisch begange mit schulfrei, un Läde zu, un Kersch – en rischdische, gesetzlische, kerschlische Feierdaach hald. Ausgereschnet in Sachse! Wo dreiviertel der Leut ga kaa Kersch mehr aagehörn! Ausgereschnet da gibt’s den Extra-Feierdaach!

Neulisch hat mein Bekannde mit saam Nachbar driwwer geredt. dem Edgar. Der hat gesachd: „Isch brauch den Buß- und Bet-Daach net! Hab isch aach frieher net gebraucht, als mern noch hadde. Soll isch vielleischd in Sack un Asche gehe – oder was? Buße – wofür dann? Un außerdem lieschd er aarsch ungünstisch, erstens im November, wo mer net in de Gadde gehe kann un zwaatens aach noch midde in de Woch!“

De Kall schüttelt ‘n Kopp. „Ob mer sowas brauchd? Nadürlisch brauchd mer sowas net! Aber gut tät er uns. Wann isch was ze saache hätt, dann würd isch den Bußdaach grad wieder einführn! Un dann würd isch ma e paar wischdische Leud zesamme an aan Disch setze un se ma erklärn lasse, ob se des werklisch all gut finne, was es so gibt hier bei uns. Zum Beispiel: dess in Deutschland jed Jahr elf Millione Tonne noch guude Lebensmiddel1 fortgeschmisse wern und gleischzeidisch millionefach Mensche Hunger ham.

Oder en anneres Beispiel: in unserm reische Land, also in Hesse, wo mehr verdient wird als annerswo in Deutschland, hier also, da lebe fuffzehn bis zwanzisch Prozent der Kinner2 in arme Familie. Jed fünft Kind! Is des normal? Waaßte,“ sacht de Kall, „da drübber würd isch gern ema was hörn von dene Herrschafde in Wiesbade oder Berlin! Zum Beispiel heut, am Buß- un Bet-Daach.“ De Edgar war ganz erschrogge von dem Kall sei Redd. „Ja, un du maanst, dess des mit dene fortgeschmissene Lebensmiddel un dene arme Kinner was mit Buße ze tun hat?“

„Eija klar,“ sacht de Kall,“Buße is doch nix anneres als ema en Aacheblick nix anneres ze tun als drüber nachzedenke, was net gut is. Un sisch ze fraache, wie mers ännere kann. Bei eim selbst un iwwerhaupt! Fer sowas is doch aaner von 365 Daach im Jahr werklisch net zuviel?!“

Un dann sin die beide sisch doch noch einisch worn, dess der Buß- und Bet-Daach so schläscht vielleischd garnet gewese is. Aber dess mer ohne staatlische Rückewind doch aach so mansches ännere könnt. Käm ma uff en Versuch an…