hr1 ZUSPRUCH
hr1

Eine Sendung von

Evangelischer Pfarrer, Frankfurt

Mein Bekannde, de Kall: der Abschied wird se doppelt rihrn!

Mein Bekannde, de Kall: der Abschied wird se doppelt rihrn!

Mein Bekannde, de Kall, is jetz ernsthaft am Iwwerlesche, ob er diesma net die Stadt verlasse soll! Morje am siebte Juni werd in Frankfurt nämlisch e greeßer Invasion erwart. Zwanzischdausend Männer un Fraue, wo hier im Grund garnix ze suche habbe. Des „Deutsche Chorfest 2012“ hat sisch aagesacht. Die treffe sisch zwar bloß alle vier Jahrn. Aber die sin jetz halt grad rum – un die Parol haaßt: „Frankfurt is ganz Chor“. Mein Bekannde is ehrlisch noch unschlüssisch, ob er net vorsichtshalber lieber sei Schwesder im Schwarzwald besuche solld. Die liescht em zwar aach alsford in de Ohrn – aber is e einzeln Schwesder net allema besser als zwanzischdausend Schreihäls?

Annererseids: Chormusik is ja net bloos forschbar. Zumal e ganz Reih von dene fünfhunnert Chöre, die jetz grad ihr Koffer packe, aach Jazz oder Popsache vortraache wolle, wie mer lese kann. Die müsst mer dann bloos aus dem gigandische Aagebot von rund sechshunnert Ufftritte rausfinne. Wie soll er sisch verhalde? Fortmache oder hiegehn?

Morje uffem Römerbersch geht’s los. Da stehn e paar hunnert Kinner rum – un singe. Mer fraacht sisch ja, wie des kommt, dess so viel Leud singe dun. En Professor had neulisch gemaant: singe wär gut fer die Stärkung der eischene Abwehrkräft. Mein Bekannde saacht sisch: dess des Singe zumindst sei Erfahrung nach aach die Abwehrkräft von de Nachbarn aktiviern könnt. Aber ma im Ernst: des is schon e Phänomen, dess die Mensche seit den Zeide vom Könisch David singe. Solo oder zesamme. Psalme oder Choräl. Die Engel solle singe, un sonndachs in de Kersch wern aach heut noch mindstens vier Lieder gesunge. Vielleischt – denkt sich mein  Bekannde – vielleischt kommste beim Singe deine tiefere Schischte e bissi näher, so gefühlsmäßisch, seelisch. Un net nur beim Singe, sonnern aach beim Zuhören. Jedenfalls wern die paar hunnert aagereiste Chörn in de nächste drei Daach in Kersche un in Aldersheime un Krankehäuser vorbeikomme un ihr schönste Sache singe, damit die kranke un aale Leud e Freud ham un vielleischt sogar e bissi mitsinge könne. Wär doch schön, wann die aach so ihrer Seel e bissi was Gudes dun könnte.

Also, wann sisch de Karl des rescht iwwerlescht, isses am End doch gescheider, ma hier ze bleiwe un ebbes von dem Ganze mitzekrieje. Schließlisch is mer als Berjer dieser Stadt aach e bissi so was wie en Gastgeber! Mein Bekannde, de Karl, denkt sisch, dess es so is wie damals, 1880. Da warn zwar kaa Sänger aber fast genausoviel Turner nach Frankfurt eneigekomme. Un aaner aus em Pressekomitee des damalischen Turnfestes, ein gewisser Friedrich Stoltze, hat dann e bassend klaa Gedischtsche uf die viele auswärtische Besucher des Fests gereimt: „Un wann se bei uns sich amesiern, dann werrd se der Abschied doppelt rihrn un gewe merr recht un stimme mit ei: wie kann nor e Mensch net von Frankfort sei!“