Ihr Suchbegriff
Mein Bekannde, de Kall, en Hahn un en Schwan
Bildquelle Pixabay

Mein Bekannde, de Kall, en Hahn un en Schwan

Ein Beitrag von Helwig Wegner-Nord, Evangelischer Pfarrer, Frankfurt

Mein Bekannde, de Kall, fraacht misch als ema, warum was so un net annersder is. Jetz zum Beispiel. Da issem ufgefalle, dass uf mansche Kerschtürm zwar en Kreuz is. Des is ja aach net verwunnerlisch, maant de Kall. Des Kreuz is ja des Symbol fers Christentum. Aber uf viele annere, da hockt en Hahn.

„Waaßte“, sach isch, „de Hahn is ja en Voochel, wo mojns in de Früh kräht. Also wie son Wecker den neue Taach ankündischt.“

„Isch waaß“, sacht mein Bekannde, „des musste mer werklisch net verzähle.“

„Ja aber darum“, erklär isch meim Bekannde, „weil mer, wann de Hahn kräht, merkt, dess die Nacht vorbei is, is der Hahn zum Symbol fern Herr Jesus worn. Der steht ja aach fer des neue Lebe nach der Dunkelheit. Sozusaache.“

„Aber waaßte was?“, macht de Kall hartnäckisch weider. „Als isch letzt Jahr obbe an der Nordsee war, da hab isch in Ostfriesland statt em Hahn uffem Kerschturm da obbe en Schwan gesehe. Un net nur einma. Hallo? En Schwan? Isch hab mer die Aache geriebe, weil isch gedacht hab, isch hätt misch verguckt. Soll des e größer Ausgab vom Heilische Geist sein, oder was?“

„Naa“, erklär isch ihm. „En Schwan is des Tier, wo mer mit dem Martin Luther in Verbindung bringt.

Der Grund defür is e bissi kompliziert. Aber pass uff. Rund hunnert Jahr vor Luther hat in Böhmen en annere Reformator namens Johannes Hus gelebt. Un waaßte, was des tschechische Wort Hus uf deutsch haaßt?“

„Schwan?“ meint de Kall. „Naa!“, saach isch. „Net Schwan sonnern: Gans. Aber weider: 1415 is der Hus dann wesche seine Ansischte – wie mer das damals gern gemacht hat – verbrannt worn. Un vor seim Tod soll er – angeblisch – uf die Bedeutung von seim Name aagespielt ham un gesacht ham: ‚Jetzt brate se e Gans, aber in hunnert Jahrn, da werd en Schwan singe!‘ Verstehste? Den Satz hat der Martin Luther uf sisch bezooche. Der Hus war die Gans un er is der Schwan, den der hunnert Jahr vorher schon prophezeit hat. Un darum sitzt bei mansche Kersche uffem Turm kaan Hahn, sonnern en Schwan!“

„Mein lieber Schwan!“ sacht da mein Bekannde, de Kall. „Da war der Luther aber ziemlisch mutisch, sisch in ei Reihe mit som Mann zu stelle, wo mer umgebracht hat!“

„Ja“ sach isch. „Un isch denk, dess die Leut grad deswesche en Schwan uf ihr Kerschtürm gesetzt ham. So mutisch wie ihne ihr Reformador wollde se aach selber sein. Un wer waaß, vielleicht gehn die Kerschgänger ja e bissi mutischer aus der Kersch raus, als se enei gange sin!?“

Weitere ThemenDas könnte Sie auch interessieren