Ihr Suchbegriff
Mein Bekannde, de Kall, un des Bevölkerungswachstum
Bildquelle Pixabay

Mein Bekannde, de Kall, un des Bevölkerungswachstum

Ein Beitrag von Helwig Wegner-Nord, Evangelischer Pfarrer, Frankfurt

Mein Bekannde, de Kall, hat net viel üwwerisch fer große Zahle. Millione oder Milliadde – dademit kann er arch wenisch aafange. Wann iwwerhaupt. Zum Beispiel Mensche. „A ja“ – sacht er zu mir – „guck ema: es gibt sibbe Milliadde Menschen, liest mer. Kannst du dir so e Meng Leud vorstelle? Mer waaß ja aach garnet, wer die gezählt habbe will. Waaßte, fer misch is es wischtischer, wann die schwanger Fraa bei uns in de Straß endlisch ihr Bobbelsche krieht hat. Des aane klaane Wörmsche, des zählt fer misch mehr als die Milliadde!“

„Ja aber“, fraach isch vorsichtisch zurück, „des annere, also die Weltbevölkerung, da kann mer doch net bloß weggucke?! Neulisch hab isch gehört, dess die Menschheit sisch jed Minut vergreeßert – un zwar um einhunnert-un-sibbe-fuffzisch Mensche! Jed Minut! Des haaßt, dess, seit mir hier am Schwätze sin, in dere aane Minut, sin aach schon widder hunnert-fuffzisch Mensche mehr uf de Welt. Is doch en Wahnsinn!“

„Wann mer net geschwätzt hätte, wärns aach net wenischer“, saacht mein Bekannde trocke. „Aber du hast schon rescht. Isch hab des aach gelese. In dreißisch Jahrn wärns, wanns so weidergeht, zehn Milliadde Leut uf de Erd! Bei uns geht’s ja. Die Deutsche wern ja als wenischer. Aber in dene ärmere Länder, wo es net genuch zu beiße gibt un wo aach kaa sauber Wasser zum Trinke da is, da sieht mer ja, dess des en Problem is, wanns alsfort noch mehr Mensche gibt.“

Mein Bekannde schüttelt de Kopp. „Mer verstehts ja net. Grad da, wo‘s Lebe so schwer is, un wo de net waaßt, wie un ob de dei Kinner großkriehst, grad da wern so viel geborn! Müsst des net grad annersd erum sein: dess hier im reische Europa viel Kinner uf die Welt komme, un in dene arme Länder wenischer?“ „Ja“, saach isch, „vielleischt liescht des aber aach da dran, dess viele net wisse, wie mer verhüte kann? Oder – wann ses wisse – glaube, es wesche ihne ihrer Religion net ze derfe?“

„Kann ja sein“, maant da de Kall, „aber es könnt ja aach sein, dess die Leut mehr Kinner krieje, die wo mehr Hoffnung nödisch ham. Hoffnung haaßt doch, dess aans dran glaubt, mit dem, was kommt, ferdisch zu wern. Un Kinner ham doch schon immer defür gesorscht, dess mer net ufgibt, sonnern an die Zukunft glaubt.“ Da hat, denk isch mir, da hat maan Bekannde, ma widder ganz schön rescht.

Weitere ThemenDas könnte Sie auch interessieren